vrijdag, maart 07, 2008
Trouw kraakt fotodebat Stedelijk Museum
In Trouw een commentaar van Wim Boevink over het debat over fotojournalistiek dat zich woensdagavond, als een grammofoonplaat op te lage snelheid, afspeelde in het Post CS gebouw te Amsterdam:
De belangstelling voor het debat was overweldigend, de avond stijf uitverkocht, bij de ingang werd om toegang geruzied. Het leek vooraf al een historisch evenement waar je bij geweest moest zijn. Wil een fotograaf liever in een museum dan in een tijdschrift? Wat maakt een nieuwsfoto tot een icoon? Verliest een foto aan kracht als die te esthetisch wordt? Wordt de reportagefotograaf bedreigd nu iedereen foto’s maakt met zijn mobieltje?
Om zulke vragen ging het.
Drie uur zou de avond duren, voorgegaan door experts uit de fotowereld, maar ik zeg het maar meteen: er kwam geen enkel antwoord, en de zaal was gaandeweg als een ballon leeggelopen.
De belangrijkste bevinding leek me de herhaalde mededeling dat de fotograaf graag ’een eigen verhaal wil vertellen’. Dat was al zo bij de eerste Magnumfotografen en dat is nu nog steeds zo. Maar konden de grote jongens wekenlang op pad, met een droombudget van een krant of een vooraanstaand tijdschrift, de kleine jongens moeten nu zelf maar hun middelen bij elkaar sprokkelen – want die kranten die betalen niet meer. Daar was wel enig geweeklaag over, maar er was ook een frisse jonge fotograaf die vond dat je dan zelf maar je inkomen moest regelen via andere kanalen, via het bedrijfsleven of de overheid en via nieuwe manieren van presenteren, op sites, of via zelf opgerichte collectieven. En er kwam iemand vertellen dat ze met z’n tienen hun eigen kleine Magnum hadden opgericht en dat ze dagelijks via Skype conference-calls contact met elkaar onderhielden. Zo konden ze tenminste hun eigen verhaal blijven vertellen.
Te gast was ook een van de Magnumgoden. Steve McCurry, lid sinds 1986, en wereldberoemd door die ene foto in de National Geographic van dat Afghaanse meisje met de groene ogen. Ook een verhalenverteller. Maar niet achter de microfoon. Hij reisde nou eenmaal graag, zei hij, en daar had hij een beroep bij gezocht. "For me it was just fun."
Veel meer kwam er niet uit. Ook niet, toen ik hem de volgende dag geïnterviewd hoorde worden door de NPS, in het Stedelijk, staande in de projectie van zijn eigen beelden. Ze willen een verhaal vertellen, die fotografen, en dat doen ze nu eenmaal door met één oog door een zoeker te kijken, en dan op het juiste moment af te drukken.
De belangstelling voor het debat was overweldigend, de avond stijf uitverkocht, bij de ingang werd om toegang geruzied. Het leek vooraf al een historisch evenement waar je bij geweest moest zijn. Wil een fotograaf liever in een museum dan in een tijdschrift? Wat maakt een nieuwsfoto tot een icoon? Verliest een foto aan kracht als die te esthetisch wordt? Wordt de reportagefotograaf bedreigd nu iedereen foto’s maakt met zijn mobieltje?
Om zulke vragen ging het.
Drie uur zou de avond duren, voorgegaan door experts uit de fotowereld, maar ik zeg het maar meteen: er kwam geen enkel antwoord, en de zaal was gaandeweg als een ballon leeggelopen.
De belangrijkste bevinding leek me de herhaalde mededeling dat de fotograaf graag ’een eigen verhaal wil vertellen’. Dat was al zo bij de eerste Magnumfotografen en dat is nu nog steeds zo. Maar konden de grote jongens wekenlang op pad, met een droombudget van een krant of een vooraanstaand tijdschrift, de kleine jongens moeten nu zelf maar hun middelen bij elkaar sprokkelen – want die kranten die betalen niet meer. Daar was wel enig geweeklaag over, maar er was ook een frisse jonge fotograaf die vond dat je dan zelf maar je inkomen moest regelen via andere kanalen, via het bedrijfsleven of de overheid en via nieuwe manieren van presenteren, op sites, of via zelf opgerichte collectieven. En er kwam iemand vertellen dat ze met z’n tienen hun eigen kleine Magnum hadden opgericht en dat ze dagelijks via Skype conference-calls contact met elkaar onderhielden. Zo konden ze tenminste hun eigen verhaal blijven vertellen.
Te gast was ook een van de Magnumgoden. Steve McCurry, lid sinds 1986, en wereldberoemd door die ene foto in de National Geographic van dat Afghaanse meisje met de groene ogen. Ook een verhalenverteller. Maar niet achter de microfoon. Hij reisde nou eenmaal graag, zei hij, en daar had hij een beroep bij gezocht. "For me it was just fun."
Veel meer kwam er niet uit. Ook niet, toen ik hem de volgende dag geïnterviewd hoorde worden door de NPS, in het Stedelijk, staande in de projectie van zijn eigen beelden. Ze willen een verhaal vertellen, die fotografen, en dat doen ze nu eenmaal door met één oog door een zoeker te kijken, en dan op het juiste moment af te drukken.
# posted by Jan-Edward : 23:51
|
|